Lam Ngo
Is een vriend van een vijand een vijand?
Dertig jaar geleden, na drie maanden te hebben doorgebracht in een vluchtelingenkamp in Singapore, vloog ik met een KLM-vliegtuig naar Nederland. Ik had alleen wat lichte handbagage bij me. Sindsdien heb ik veel meegemaakt. De eerste vijf jaar in Nederland heb ik heel wat kennis vergaard. Ik moest een volstrekt onbekende taal leren en maakte me het vak van bibliothecaris eigen. En nu, na vijfentwintig jaar werkervaring, ben ik niet alleen enorm gegroeid in mijn vak, maar kan ik ook met enige trots zeggen dat ik hier een goed leven heb kunnen opbouwen.
Wel werd ik in de beginjaren nogal eens geconfronteerd met onbegrip vanuit linkse kringen in Nederland. Die mensen konden maar niet begrijpen waarom ik moest vluchten uit een land dat al was bevrijd van het imperialisme. Zo kwamen wij, vier Vietnamese bootvluchtelingen uit Hoorn, op het idee om een artikel in de grote Nederlandse dagbladen te publiceren. Uiteindelijk verscheen het in verkorte vorm in NRC Handelsblad. Alleen de titel – Vluchtelingen uit Vietnam zijn geen verraders – zegt al genoeg over onze verontwaardiging over het vooroordeel van toen.
Die vooroordelen waren niet mals. Zo werd een vriend van mij niet toegelaten tot de sociale academie ‘De Horst’. Dit feit haalde in oktober 1985 zelfs de Volkskrant. Verschillende studenten en docenten waren van mening dat Vietnamese studenten onrust teweeg zouden brengen, omdat hun politieke opvattingen indruisten tegen de filosofie van de opleiding. Mijn vriend zei daar niets van te begrijpen, want hij wilde naar de academie om te studeren en niet om politiek te bedrijven.
Ik kan heel goed begrijpen waarom mijn vriend toen gedesillusioneerd raakte, want hij had natuurlijk niet verwacht dat zoiets hem in het vrije Nederland zou kunnen overkomen. Politieke ellende had hij in Vietnam genoeg meegemaakt en nu werd hij er in Nederland opnieuw mee geconfronteerd.
De Nederlandse politiek heeft de afgelopen jaren een slag naar rechts gemaakt. Linkse vooroordelen zijn verruild voor rechtse. De indeling in links en rechts past blijkbaar precies bij het comfortabele zwart-witdenken van ongenuanceerde mensen. Alleen als mensen elkaar niet buitensluiten vanwege politieke opvattingen, kunnen we deze gevaarlijke tegenstelling achter ons laten. Het boeddhisme leert ons om solidair te zijn met alle levende wezens.
Een afscheidscolumn is natuurlijk niet compleet zonder dankwoord. Als eerste wil ik mijn oudste dochter Tu Ngo bedanken voor het corrigeren van de slordige taalfouten uit mijn eerste concepten. Ook wil ik collega Jaap Anten bedanken voor de vele inhoudelijke discussies en zijn waardevolle adviezen. Radioredacteur Ton Maas ben ik veel dank verschuldigd voor zijn professionaliteit en het inspirerende enthousiasme dat hij telkens weer meebracht als hij mij thuis bezocht voor de opname. Zonder u, mijn waarde radioluisteraars (en lezers van mijn columns via de website van BOS, de Van Hanh pagode, viethoa.nl en caidinh.com), had ik deze vijf jaar als columnist niet met zoveel plezier kunnen volbrengen. En last but not least wil ik zeggen dat ik ongelofelijk blij ben bij het zien van de trotse blik van mijn vrouw als ze mijn werk leest, want zij is de afgelopen vijfentwintig jaar mijn steun en toeverlaat.
Lam Ngo
Uit: BOS, 23/06/2012