Ngo Thuy Truc Lam

Het verhaal van Truong Bach Tuyet

Mevrouw Truong Bach Tuyet in Vietnam (circa 1970)

Introductie: Hieronder vindt u het gesprek tussen de interviewer, de heer Ngo Thuy Truc Lam (NTTL) en mevrouw Truong Bach Tuyet (TBT), oud-eerste sergeant van de Nationale Politie van Zuid-Vietnam. Dit verhaal is in het Nederlands vertaald door mevrouw Vu Thi Bich Hong.

NTTL: Wilt u vertellen over uw familie en uw persoonlijke achtergrond, alsook het milieu in Vietnam waarin u geboren en getogen bent?

TBT: mijn familie bestaat uit 7 kinderen, 3 meisjes en 4 jongens. We zijn in Saigon geboren en opgegroeid. Vóór 1975 hebben we van een vrij en vredig leven in Zuid Vietnam mogen genieten. Ik was beambte van de Nationale Politie en werkzaam bij de Speciale Eenheid en ik was secretaresse van het Trainingscentrum op middelbaar niveau van de Centrale Inlichtingen School van de Nationale Politie van de Republiek Vietnam. Vanaf 1965 tot 30 april 1975, de dag waarop de Vietnamese communisten Zuid Vietnam veroverden, was ik werkzaam bij de politie. Mijn man was ook werkzaam bij de Nationale Politie, hij werkte bij het Directoraat Generaal van Politie van de hoofdstad Saigon. Ik ben in 1967 getrouwd en we hebben 6 kinderen gekregen. Mijn vader werkte ook bij de Nationale Politie, bij de Speciale Eenheid van het Directoraat Generaal van Politie. In het kader van de zogenaamde “heropvoeding” heeft mijn vader zich hiervoor gemeld en is in 1976 in het heropvoedingskamp Long Giao in de provincie Long Khanh gestorven. Zijn lichaam ligt nog steeds daar, op de verwaarloosde begraafsplaats. Mijn jongere broer, die vlak onder mij was, was ook politiebeambte en werkte bij het Trainingscentrum schietoefening Rach Dua. Mijn 3e en 4e jongere broer waren werkzaam bij de Mobiele Eenheid in Saigon. Mijn 3e broer moest ook 7 jaar in het heropvoedingskamp verblijven, 2 jaar na zijn vrijlating is hij gestorven aan ziekte, als gevolg van het langdurige verblijf in het heropvoedingskamp. Mijn 2e jongere broer is in 2019 overleden. Mijn zwager, ook werkzaam bij de Centrale Inlichtingen School van de politie is ook aan ziekte gestorven in 1984.

NTTL: Wat heeft u als vrouw gedreven om bij de politie te werken? Bij welke eenheden heeft u gewerkt?

TBT: Toen ik 12 jaar oud was, ben ik samen met mijn vader naar de berg in Tay Ninh gegaan en heb ik met eigen ogen de wrede acties van de Vietnamese communisten gezien, en tijdens het wonen in Binh Duong ben ik er getuige van geweest dat mensen door beschieting door Vietnamese communisten dood zijn gegaan. De barbaarse beelden die door de Viet Cong veroorzaakt werden, staan in mijn gedachten gegrift. Daardoor koesterde ik, toen ik groot was, het ideaal om het vrije Zuid Vietnam te beschermen en de traditie van de helden van Vietnam gedurende 4000 jaar van het bestaan van Vietnam niet te beschamen.

In 1962 heb ik in de krant een advertentie gelezen dat gemeente Vung Tau (Cat Lo) vrouwen rekruteerde als semimilitaire vrouwen voor de “Groep Vrouwelijke Arbeiders als Strijdkrachten” (Đoàn Nữ Công Nhân Chiến Đấu) die door mevrouw Ngo Dinh Nhu opgericht werd. De volgende ochtend heb ik mijn moeder toestemming gevraagd om naar Vung Tau te gaan om deel te nemen aan deze groep. Binnen één dag werd de procedure hiervoor afgerond, de afspraak was dat ik mij voor deze militaire dienst op 8 oktober 1962 meldde. De week daarop kwamen vrouwen van verschillende leeftijden zich hiervoor melden, iedereen had toen nog het uiterlijk van jonge studenten. In totaal waren er 62 vrouwen die aan deze training mee deden. We hadden een militaire training gedurende 3 maanden. Na deze trainingsperiode startten we militaire operaties. 

In oktober 1963 raakte ik gewond aan beide benen, ik werd tijdelijk uit de militaire dienst ontslagen en ik bleef thuis voor herstel.

Op 1 november 1963 vond de politieke coup tegen president Ngo Dinh Diem plaats. Hierdoor heb ik geen gelegenheid meer gehad om terug te gaan naar mijn Groep aangezien deze Groep na de coup opgeheven werd. Mijn vader werkte op dat moment bij de Speciale Eenheid van het Directoraat Generaal van Politie. Hij adviseerde mij bij deze organisatie te gaan werken. Ik had daar geen moment twijfel over en volgde zijn advies. Ik werd te werk gesteld bij het  Trainingscentrum op middelbaar niveau van de Nationale Politie, de Centrale Inlichtingen School. Hier heb ik van 1965 tot 30 april 1975, de dag waarop het land in de handen van de communisten terechtkwam, gewerkt.

Openingsceremonie van de militaire training van de groep “Vrouwelijke Arbeiders als strijdkrachten”
(08-10-1962) in het kamp Cat Lo, Vung Tau. Van links naar rechts zit TBT op de vijfde plaats.

TBT staat onder het pijltje (1962)

Oefening zich voortbewegen tijdens militaire operatie (1962). TBT is in het midden. 

NTTL: We begrijpen dat u bij de inlichtingen gewerkt heeft en deelgenomen heeft aan het Speciaal Team Thien Nga (Zwanen), kunt u daar iets over vertellen?

TBT: Naast mijn zichtbare werkzaamheden zoals het verzorgen van de administratie van de Inlichtingen School waarbij ik “Geheime” stukken typte, heb ik, met mijn uiterlijk van een student en mijn patriottische geest van Vietnamese vrouwen, deelgenomen aan het “Special Team Thien Nga”. Vanuit deze functie had ik tot taak te infiltreren in het Rechts en Literatuur Faculteit in Saigon om de studenten die pro communisten waren, in de gaten te houden. De combinatie van mijn werkzaamheden bij de Inlichtingen School en mijn taak als undercover in de wereld van studenten was voor mij soms heel zwaar, maar ik heb vanuit mijn geest en ideaal als politiebeambte nog nooit een opdracht geweigerd.

In het verleden toen ik nog bij de Groep Vrouwelijke Arbeiders als Strijdkrachten zat, werd ik diverse keren met de Vietnamese communisten geconfronteerd tijdens gevechten in de jungle. Hierdoor was ik gewend om mezelf voor te bereiden op alles wat zou kunnen gebeuren. Door deze ervaring werd ik nooit ontmaskerd tijdens mijn werkzaamheden als undercover en ik heb veel sympathie gewonnen, vooral van de vrouwelijke studenten.

Het Trainingscentrum op middelbaar niveau van de Centrale Inlichtingen School (1965-1975).
TBT staat aan de rechterkant.

NTTL: heeft u na 1975 problemen gehad?

TBT: De invasie van de communisten in Zuid Vietnam en het feit dat zij Zuid Vietnam in 1975 veroverd hebben, was een heel droevige en dramatische gebeurtenis in de geschiedenis van Vietnam. Mijn familie met zes familieleden die bij de Nationale Politie werkzaam waren, heeft het heel zwaar gehad na de gebeurtenis op 30 april 1975. Mijn familie is uit elkaar gerukt door de zogenaamde “heropvoeding”, met het gevolg dat de ene persoon gestorven is in het heropvoedingskamp, en de andere, na vrijlating aan ziekte, als gevolg van het zware en langdurige leven in het heropvoedingskamp, is gestorven.

Mijn familie heeft ook veel problemen met de Vietcong gehad vanwege ons verleden. In die periode moest ik, tot vlak voor de bevalling van mijn vierde kind, nog steeds mee doen aan de politieke les waar ik woonde, ik moest mij maandelijks melden bij het arrondissment en ik moest herhaaldelijk een zogenaamd “verhaal over mijn verleden” schrijven.

NTTL: Hoe verliep uw vlucht uit Vietnam?

TBT: Om te kunnen overleven moesten we op 5 december 1983 vluchten. Mijn familie heeft samen met een vriend deze vlucht georganiseerd. Het vertrekpunt was Ca Mau. Van Saigon zijn wij naar Ca Mau gegaan, we waren van plan om zeven dagen in Ca Mau te verblijven. In de derde nacht gingen wij met enkele kleine bootjes naar de grote boot die voor de kust lag. In het schemerlicht tegen de ochtend werden mensen geteld en het bleek dat er slechts achttien personen waren, bestaande uit 16 volwassenen en 2 kinderen. Enkele uren later werd de zee ruw met windkracht 7 en 8. De boot brak, iedereen moest naar de kant zwemmen, sterke mensen hielpen de zwakken. Mijn dochter en ik konden niet zwemmen waardoor we veel water binnen kregen en flauwvielen. We kwamen terecht in Thailand, we zochten hulp bij een Thaise pagode. De pagode gaf ons rijst en voedsel. We verbleven in de pagode. Elke dag kwam een arts langs. Wie gewond raakten, werden geholpen en kregen medicijnen. Nadat wij genezen waren, gaven ze ons een kleine boot en voedsel zodat we door konden varen naar Malaysia. Op 22 december 1983 zijn wij aangekomen in Marang in Malaysia.

Iedereen was heel blij omdat we aan wal kwamen, maar ik persoonlijk ervoer veel verdriet en vernedering. Binnen het hek zaten we in rijen als dieren in een kooi. Uit angst voor besmetting bespoten zij ons met een soort ontsmettingsmiddel. Het was heel vernederend want je leek op een gevangen dier.

Na een week werden we naar Bidong, een eiland, gebracht waar huizen als krotten stonden. Mijn familie heeft het geluk gehad om bij vier andere personen te mogen verblijven die daar al jaren verbleven. Ze waren naar ons heel aardig en behulpzaam. Daarna werd ik gevraagd om op het kantoor van het kamp te komen helpen omdat er veel vluchtelingen aankwamen.

Ik was verdrietig omdat ik mijn drie kinderen die nog in Vietnam waren, miste. Ik huilde veel en kon mij niet op het werk concentreren. Twee weken later was ik bang dat deze situatie mijn gezondheid zou schaden. Daarom ging ik op het kantoor van het kamp werken. Daarna werden we naar kamp Sungei Besi op het vaste land overgebracht. We hebben daar vier jaar moeten wachten. Op 19 maart 1987 mochten we pas in het kader van gezinshereniging die door mijn kinderen aangevraagd werd, naar Nederland komen. Mijn kinderen werden eerder door een Nederlands schip opgepikt en wonen inmiddels in dit land.

NTTL: Hoe is uw leven na uw aankomst in Nederland? U bent vaak aanwezig bij de activiteiten van de gemeenschap, wilt u vertellen wat men kan doen om bijdrage te leveren aan de opbouw van de gemeenschap van Vietnamezen in Nederland?

TBT: Na de aankomst in Nederland en het opbouwen van een stabiel leven hebben mijn man en ik contact gezocht met de Gemeenschap van Vietnamese Vluchtelingen met het doel om bij te dragen aan de opbouw van de gemeenschap en een bijdrage te leveren aan de strijd tegen de communisten zodat het Vietnamese volk een vrij en veilig leven kan krijgen zoals wij ooit hebben gehad ten tijde van het regime van de Republiek Vietnam.

We hebben vóór onze vlucht deze wil en dit ideaal altijd gekoesterd, we hebben de wens om samen met mensen in en buiten het land het volk te redden van het desastreuse communistische regime zodat de jongere generaties een betere toekomst kunnen hebben. We zijn van mening dat wanneer ons land in gevaar verkeert, we bereid moeten zijn ons voor ons land op te offeren.

In het belang van het voortbestaan van het Vietnamese volk vechten wij altijd samen met mensen in en buiten Vietnam, en de Associatie van Vietnamese Vluchtelingen in Nederland voor een vrije en democratische Vietnam.

Mevrouw Truong Bach Tuyet in Nederland (circa 2010)

NTTL: Kunt u uw gevoelens voor Vietnam omschrijven?

TBT: In 2012, toen onze oudste zus ernstig ziek was, hebben wij een visum gevraagd om onze zus te bezoeken. We hebben het inreisvisum voor Vietnam ontvangen. Echter, twee dagen later hebben we de brief van de ambassade van de Vietnamese communisten ontvangen waarin wij gevraagd werden om het visum terug te geven en dat wij niet in Vietnam mochten komen. Ik heb gebeld en naar de reden gevraagd waarop zij zeiden dat dat vanwege “de veiligheid van het land” was. Ik was heel verdrietig dat ik niet naar Vietnam kon gaan terwijl ik nog steeds verplichtingen heb ten opzichte van mijn familie. Ik heb nog steeds het plan om naar het stoffelijke overschot van mijn geliefde vader te zoeken, die sinds tientallen jaren eenzaam in de jungle ligt. Ik heb nog een oom die in de marine gediend heeft, gewond is geraakt en invalide is geworden. Hij houdt heel veel van mij. Ik vind dat ik verplicht ben om voor hem te zorgen nu hij boven de negentig is. Maar door deze situatie voel ik mij heel machteloos. Mijn jongere broers en zussen missen mij ook heel erg, maar laten wij deze familiekwestie even parkeren. Ik kan mijn familieverplichtingen nog niet vervullen, maar ik kan daar niets aan doen.

Ten opzichte van mijn land onthoud ik altijd mijn afkomst en de strijdbare geest van onze voorouders. In welke omstandigheden dan ook wil ik de onoverwinnelijke geest van onze voorouders behouden “de held(in) sterft, maar niet zijn/haar heldhaftige geest”.

NTTL: Hartelijk dank voor uw bereidheid tot dit interview.

.

Ngo Thuy Truc Lam
Bron: Onvertelde verhalen, 29.05.2022

Direct link: https://caidinh.com/Archiefpagina/Cultuurmaatschappij/Interview/hetverhaalvantruongbachtuyet.html