Nguyen Thi Nhu Tuyet


Het verhaal van Tuyet Nguyen

.

Ik kom uit een familie die aanzien genoot in Saigon, de hoofdstad van Vietnam vóór 1975.

Mijn vader zat in de top 5 van de aannemers die verantwoordelijk waren voor veel grote bouwprojecten in de stad.

Na de burgeroorlog tussen Noord (communistische regering) en Zuid (republikeinse  regering), t.w. na 30 april 1975, werden wij als kapitalisten gezien in een communistisch land. Al onze eigendommen werden door de staat in beslag genomen  en wij werden in de gaten gehouden. Omdat onze toekomst opeens onzeker was geworden en we ons leven niet meer zelf konden bepalen maar de staat de touwtjes in handen nam, besloten wij Vietnam te verlaten.

Familieportret (voor 1975). Tuyet staat in het midden tussen haar ouders

Mijn vluchtpogingen

De eerste twee vluchtpogingen, waarbij het hele gezin betrokken was, mislukten. Bij de tweede poging werd mijn vader opgepakt. Hij kwam in de gevangenis terecht waar hij een man ontmoette die er later voor zorgde dat ik en mijn jongere broer Vietnam met de boot konden ontvluchten. Terwijl mijn vader gevangen zat, deden ik en mijn drie broers nog twee vluchtpogingen, maar ook die mislukten. Zodra mijn vader vrijkwam, bracht hij mij (toen twintig jaar oud)  en mijn broer (vijftien jaar oud), naar een stad aan zee waar wij in het holst van de nacht naar de vluchtboot werden gebracht, dat was op 4 juni 1980. Deze elf meter lange en vier meter brede vissersboot zou vijfenvijftig mensen herbergen. Wij zaten drie nachten en twee dagen op de boot. De derde avond begon het te stormen. Midden in de nacht, met windkracht 11, op het ergste moment van de nacht, werden we door een Nederlands schip opgepikt, dit heeft ons gered. In die tijd was er een internationaal verdrag dat stipuleerde dat het land dat de bootvluchtelingen oppikte voor hen verantwoordelijk was. De kapitein van het Nederlands schip ‘Smit Lloyd 14’ bracht alle opvarenden naar een vluchtelingenkamp in Singapore waar wij veertig dagen verbleven en geïnterviewd werden. Wij zouden met de KLM naar Nederland gebracht worden, het land van tulpen en molens, dat  vernamen wij in het vluchtelingenkamp.

Mijn vader

Na mijn vlucht werd mijn vader wegens nog een vluchtpoging weer opgepakt. Dit keer werd hij naar een gevangenis in het Noorden verplaatst, in de buurt van Hanoi. Mijn moeder ging hem af en toe opzoeken per trein om hem te troosten met haar aanwezigheid, informatie van thuis en extra voeding, kleding en basis medicijnen. Soms werden haar spullen gestolen in de trein, zodat zij met pijn in haar hart zonder spullen naar mijn vader toeging.

Ondanks al die ellende wilden mijn ouders mij hun situatie niet laten weten, ze wilden ons niet storen zodat wij gerust konden studeren en ons konden concentreren op het opbouwen van onze toekomst. Ik heb in die tijd via een brief van een vriendin over mijn ouders gehoord. Ik heb toen mijn spaargeld in een doos met basisspullen gestopt en naar mijn moeder gestuurd. Met dat geld kon ze met het vliegtuig de nodige spullen naar mijn vader brengen. Na ruim twee jaar mocht mijn vader naar huis. Een jaar daarna startte hij zijn bouwbedrijf, maar dat kon alleen in samenwerking met een ambtenaar die toezicht hield over de zaak en zijn activiteiten. Hij werkte hard maar had moeite met het huidige systeem, werd afhankelijk van de autoriteiten enz.

In 1993 had hij een beroerte en kon helemaal niets meer, ook niet voor zichzelf zorgen, mijn moeder zorgde voor hem. Hij kwam langzamerhand weer bij bewustzijn. Mijn moeder is overleden in 1999. In 2002 kwam mijn vader bij ons op bezoek voor zes maanden, hij was blij ons weer te zien in Nederland. Wij waren gelukkig met elkaar maar misten de aanwezigheid van mijn moeder, ze beteken veel voor ons. Mijn vader had in 2007 nog een beroerte en kon toen niet meer lopen. Hij is in 2008 overleden.

Vluchtelingenkamp in Singapore (Juni 1980). Tuyet Nguyen (eerst van links)

Naar Nederland

Wij kwamen op 21 juli 1980 in Nederland aan. De eerste week in een opvangcentrum in Haarlem voor gezondheidsonderzoek, daarna werden wij gesplitst in drie groepen naar drie opvanglocaties in Nederland. Ik en mijn broer zaten in de groep die naar het opvangcentrum in Steenwijkerwold werd gebracht. Hier verbleven wij negen maanden. Wij werden goed opgevangen, goed voorzien van taallessen tot gezondheidszorg aan toe, iedereen werd aan een gastgezin gekoppeld dat ons ging helpen met integratie.

Vietnamese nieuwjaarsviering in Steenwijkerwold (1981)

Bij aankomst in het opvangcentrum in Steenwijkerwold was ik nog geen eenentwintig, dat betekende dat ik geen voogdij over mijn vijftienjarige broer kreeg. Twee jonge mannen die met ons goed bevriend waren hebben toen vrijwillig deze juridische taak tijdelijk op zich genomen tot ik de leeftijd van een volwassene bereikte. Een van deze mannen was de bestuurder van de vluchtboot, die later mijn man werd.

In mei 1981 hebben wij onze eerste woning in Nederland gekregen in Doorwerth, een mooi klein dorp op een heuvel met een groot bos waarin een kasteel staat. Hier woonden wij ruim zeven jaar met z’n drieën, daarna verhuisden wij naar Arnhem.

Gezinsportret (1999)

Komende uit een moderne hoofdstad en  een westers georiënteerde opvoeding op een kostschool in Saigon genoten hebbende, had ik geen last van een cultuurshock toen ik in Nederland kwam. Ik werkte hard voor mijn toekomst, droeg zorg voor mijn broertje en mijn man in de huishouding. Alle drie zaten we op school, mijn broer werd in de derde klas van de MAVO geplaatst in Doorwerth maar halverwege het schooljaar werd hij wegens uitstekend resultaat door het bestuur van de school naar het derde jaar VWO in Arnhem gestuurd. Mijn man zat op de MTS en werkte daarna bij de KEMA. Ik volgde de HAVO voor volwassenen, daarna opleiding bij instituut Schoevers, deed werkervaring op kantoor bij een LBO-scholengemeenschap.

In 1988 toen ik bij de Postbank werkte (voormalige naam van ING) en mijn man bij de KEMA besloten wij onze baan op te geven om een Vietnamese eethuis over te nemen. Na drie jaar, toen mijn man een auto-ongeluk had gehad, gevolgd door overbelasting van zijn handen, hebben wij de zaak verkocht. Ik ging weer naar school, ik volgde de opleiding PDB (Praktijk Diploma Boekhouden), de MBA (Moderne Bedrijfsadministratie). Na het behalen van de diploma’s ging ik werken bij een kliniek, een transportbedrijf en als laatste werkgever bij wie ik tot mijn pensioen blijf: het Gelders Archief in Arnhem. Na vier jaar als vaste kracht in de functie van  Medewerker Financiële Administratie mocht ik van mijn werkgever weer naar school.  Met veel plezier heb ik de HEAO Bedrijfseconomie op kosten van mijn baas in vier jaar gedaan naast een fulltime baan, een zoontje van zeven en een man die zorg nodig had. Na mijn studie werd ik bevorderd in de functie van Beheerder Financiën.

Ik zat nooit stil, altijd bezig met studeren, soms dubbele banen, vrijwilliger bij vluchtelingenwerk, een aantal jaren als lid van de Commissie Minderheden in de gemeente Arnhem; ik hielp landgenoten met de integratie: papierwerk, gezinshulp, vertalen enz., voor  zo lang ik kon tot ik zwanger werd van mijn zoon. Op dat moment heb ik een baan laten vallen om meer tijd aan mijn kind te besteden tot hij wat ouder werd, toen ging ik meer werken en verder studeren.

Mijn activiteiten

In 1987 zat ik in het bestuur van de Vereniging van Vietnamese bootvluchtelingen in Arnhem, in 2009 t/m 2012 was ik de voorzitter van de vereniging, door het in deze periode behaalde succes ben ik bekend geworden onder de Vietnamese Nederlanders.

Al heel lang verlangden de Vietnamese Nederlanders, de voormalige Vietnamese Bootvluchtelingen uit de jaren 1976 ~ 1990, naar een monument voor vluchtelingen die het niet hebben gered om in vrijheid te kunnen leven, ter nagedachtenis aan het leed voor de nabestaanden en voor de mensen die alle ellendige gebeurtenissen tijdens de vlucht naar vrijheid moesten ervaren, en daarnaast om dankbaarheid te tonen aan Nederland, het heeft ons gered en heeft ons een toekomst gegeven.

Tuyet Nguyen bij de onthulling van het Monument voor
Vietnamese Bootvluchtelingen (Almere, April 2016)

Na een paar mislukte pogingen ging de Associatie van de Vietnamese Vluchtelingen in Nederland weer een poging wagen, zo is de Comité voor de bouw van een Monument voor de Vietnamese Vluchtelingen in september 2013 gevormd.  Deze bevatte 7 leden die verantwoordelijk waren voor het oprichten van het monument, waarvan ik de leider was. Wij begonnen met zero perspectief: geen geld, geen plek, geen ontwerp, geen houvast, een grote uitdaging dus. Zo startten wij met het zoeken van de locatie, de ontwerper, het materiaal enz. maar het belangrijkste was het geld inzamelen. Het project is succesvol afgerond dankzij de donaties vanuit binnen- en buitenland, de inzet van de ontwerper/kunstenaar, het doorzettingsvermogen van de werkgroep. Het Monument voor de Vietnamese Vluchtelingen werd op 30 april 2016 onthuld op het terrein van pagode  Van Hanh in Almere, een trotse gebeurtenis voor onze werkgroep en voor mij een opluchting: de zware last die op mijn schouders woog was op die dag verdwenen.

Werken en mensen helpen is mijn lust en leven, en nieuwe dingen leren doe ik met plezier.

.

Arnhem, 30-10-2022
Nguyen Thi Nhu Tuyet

Bron: Onvertelde verhalen, 27.11.2022

 

Direct link: https://caidinh.com/Archiefpagina/Cultuurmaatschappij/Interview/hetverhaalvantuyetnguyen.html


Cái Đình - 2022