Ricky Mohabbat

Giang Nguyen (50) vluchtte als 7-jarig meisje met de boot vanuit Vietnam: ’Als we niet gered waren, dan waren we verdronken’

Giang Nguyen (50) heeft veel overwonnen.© Foto Marcel Rob

HOORN. Het geratel van haar naaimachine gaat onvermoeid door. Op de hoge tafels liggen bergen kleding met gestikte broekspijpen en afgespelde mouwen. In haar kledingatelier is Giang Nguyen (50) hard aan het werk.

Als het belletje van de deur klinkt, kijkt ze op, haar stralend bruine ogen lachen vriendelijk. De glans van haar blik geeft geen enkel moment weg dat zij een boel heeft meegemaakt.

Over een paar dagen viert Giang het Vietnamese Nieuwjaar. „Voor mij staat het voor het afsluiten van een oud jaar en het nieuwe jaar zo goed mogelijk beginnen. Ik heb altijd van mijn ouders meegekregen dat een goede start van het jaar een goed voorteken is voor de rest. Met een lach en mooie kleding”, zegt ze.

Vrijheid

Zo’n 43 jaar geleden vluchtte Giang samen met haar ouders en broertjes weg uit Vietnam. „Zoveel herinneringen van mijn start in Vietnam heb ik niet meer, omdat ik vrij jong moest vluchten. Het was net na de oorlog, dus veilig was het niet. Mijn ouders hadden een rijstbedrijf en hebben dat opgegeven om met ons de vlucht te maken. We hadden geen idee waar we zouden belanden toen we met de boot vertrokken”, vertelt ze.

Giang Nguyen (50).© Foto Marcel Rob

De sprankelende glans wordt voor een klein moment dof. „Mijn ouders stonden voor een moeilijke beslissing, om alles achter te laten, maar zij wilden vrijheid voor ons.’’

,,De boot waar we op zaten, was van hout en ik weet nog heel goed dat het water tot mijn middel kwam. We hebben vijf dagen op die boot gezeten, zonder eten. Het was hopen dat een voorbijvarend schip ons zou oppikken. Het was vreselijk. De nacht dat we door een Nederlands schip werden gered, was het aan het stormen. Als dat schip niet was gekomen, waren we verdronken.”

Giang Nguyen (50) weet als geen ander wat strijden is.© Foto Marcel Rob

Ze schuift een beetje heen en weer op haar stoel. „Ik weet nog heel goed dat papa zei dat we naar een mooi land zouden gaan. We zaten zes maanden in Singapore, voordat we naar Nederland gingen. We kwamen aan in Giesbeek waar we een kamer in een groot gebouw kregen. Wat was het gezellig. Het was hartje december en er lag zoveel sneeuw. Sinterklaas kwam langs en ik kreeg cadeautjes.” De glans in haar ogen keert voorzichtig terug.

Moeilijke tijd

In 1982 kreeg het gezin van Giang een eengezinswoning in Hoorn aangewezen. „Als kind werd ik veel gepest. Ik werd uitgescholden voor Chinees en spleetoog. Dat was een moeilijke tijd. Ik merk eigenlijk tot op de dag van vandaag dat mensen mij aankijken. Ik hoor ze denken: ’wat doe jij hier?’ Ik heb altijd iets harder moeten werken om mezelf te bewijzen. Doordat mensen mij al vrij vroeg onderschatten, kreeg ik meer energie om door te gaan. Mijn ouders hebben zoveel opgegeven voor mij, dus ik weigerde om te stoppen.”

Haar liefde voor kleding en mode ontstond toen ze vrij jong was. Als kind maakte ze al kleding voor haar poppen en haar broertjes. In vier atheneum besloot ze de overstap te maken naar de modevakschool.

In haar kledingatelier maakt ze de mooiste creaties.© Foto Marcel Rob

Eigen atelier

„Ik heb jarenlang in een atelier gewerkt en dat vond ik heerlijk. Het bedrijf stopte ermee, dus toen werd ik gedwongen om ander werk te zoeken. Ondanks dat ik het echt heel eng vond, besloot ik toch voor mezelf te beginnen: een eigen atelier. Ik werk zeven dagen per week. Het is echt heel hard werken, maar ik heb er zoveel plezier in. Geloof ik me, ik heb geen enkel moment spijt van mijn keuze.”

Zodra ze over haar ouders begint te praten, krijgt Giang niet alleen een sprankeling in haar ogen, haar mondhoeken rijken meteen richting de hemel. „Als ik één ding heb geleerd van het leven is dat dat als je iets wil, je ervoor moet gaan. Mijn ouders leven helaas niet meer. Mijn moeder is in 2022 op vakantie in Vietnam overleden. Ze wilde daar graag begraven worden. Mijn vader overleed in 1995. Ik heb hem dit jaar laten opgraven en cremeren. In de zomer breng ik papa’s as mee naar mama. Vanaf dan zijn ze weer samen.” Ze is even stil, voor ze vervolgt: „Mijn ouders zijn mijn helden. Ik weet niet of ik dezelfde stap zou durven nemen die zij hebben genomen. Ik ben hen zo ongelofelijk dankbaar. Ook al zijn ze er niet meer, ik maak ze trots. Dankzij hen ben ik geworden wie ik ben.”

Giang Nguyen (50) was zeven jaar toen ze naar Nederland kwam.© Foto Marcel Rob

Tijdens het Vietnamees Nieuwjaar staat ze ook stil bij haar ouders: „Het is niet zomaar een feest voor ons. Het is een bijeenkomst waar we elkaar weer zien. In het dagelijks leven zijn we allemaal druk, maar op die avond hebben we een moment voor elkaar.”

Ricky Mohabbat
Bron: Noordhollandsdagblad, 22.02.2024

Direct link: https://caidinh.com/Archiefpagina/korteverhalen/giangnguyenvluchtte.html