Jan van der Mei

Knotsgek jaar voor Jan van der Mei in Vietnam

.

Over een paar dagen zit ik alweer een jaar in Vietnam. Wat ik wel had verwacht was dat het een jaar zou worden met ups en downs. Van gewenning en verkenning. Maar niet dat het zo’n knotsgek jaar zou worden.

Voor mijn gevoel is het ook nu pas een beetje begonnen. Ik heb eindelijk (na negen maanden) een normaal aantal uren kunnen werken bij mijn school. Dat kon ook dankzij een extra training die ik kon volgen nadat de tweede golf hier was gaan liggen.

De tweede golf is hier dus zo’n beetje achter de rug, maar dat durft niemand hard op te zeggen natuurlijk. Want een nieuwe uitbraak kan zo maar, dus iedereen is op zijn hoede. Mensen worden wel wat relaxter met het dragen van mondkapjes, maar bij mij op school is het nog wel de regel. Zowel voor docenten als studenten. Ik heb voor elke les dan ook een kort, informatief plaatje op het scherm waarin ik aangeef wat van de studenten verwacht wordt: handen wassen en mondkapje dragen. En als we dat netjes doen, kunnen we over een tijdje de mondkapjes allemaal thuislaten.

Cafeetjes

Nu kan ik dus ook wat meer genieten van het leven hier. Rond de verschillende locaties waar ik werk probeer ik zo nu en dan de verschillende eetgelegenheden, leuke cafeetjes die ik al een tijd geleden had gebookmarkt op Google Maps of gewoon even wat vaker afspreken met vrienden. Het zijn soms kleine dingen die je een goed gevoel geven. Ik moet ook zeggen dat ik beter in mijn vel zit, zowel letterlijk als figuurlijk. De corona-kilo’s ben ik langzaam maar zeker kwijtgeraakt door meer in beweging te zijn.

Dat ik meer werk kan ook doordat de grenzen nog redelijk dicht zitten hier. Met een ‘expert’-verklaring kun je het land wel binnenkomen, al moet je dan nog wel twee weken in quarantaine. Het land uit en weer in voor een vakantie zit er niet in, ook niet voor Vietnamezen. Er is een gebrek aan buitenlandse docenten. Normaal wisselen we na twee periodes van lesgeven (twee keer 15 weken) van klas, zodat de leerlingen ook kunnen leren van andere docenten/accenten. Maar ik ben al een paar keer gevraagd om een oude klas te blijven begeleiden omdat op de locatie te weinig buitenlandse docenten zijn die de les over kunnen/willen nemen.

Toolbox

Ondanks dat ik hier dus alweer een tijd zit, staan er nog wel een paar dingen op mijn verlanglijstje. Ik zou graag nog de bergen bezoeken hier vlakbij, in Da Lat. Wat meer op pad met mijn camera en verrekijker, maar dat werd ook wat bemoeilijkt door de regenval de laatste tijd. Een buitje zoals in Nederland heb ik maar weinig gezien hier, het zijn dan ook meteen stortregens van een paar uur. En nog meer lekker eten uitproberen. De mogelijkheden zijn echt eindeloos hier.

Ik heb ook genoeg geleerd het afgelopen jaar. Als docent werd ik een beetje voor de leeuwen gegooid, ook al bestaan die leeuwen uit kleine kinderen. Ondanks een docentgraad moest ik op zoek naar manieren om leerlingen van zes tot tien jaar twee uren zien te vermaken. Soms had ik een lesboek waar ik wat mee kon, soms had ik een app waar ik alleen zes woorden uit kon halen. Elke keer weer een verrassing en uitdaging. Inmiddels heb ik een aardige toolbox met spelletjes die ik tussen het standaard opdreunen van de woorden kan gebruiken. Sticky ball gooien, met een plastic hamer slaan op de woorden of pictionary. Even uit de stoel, in beweging en ze zijn dol op wedstrijdjes.

Verder ben ik mezelf ook wel tegengekomen. Onzekerheid over of ik hier kon blijven, of ik genoeg geld zou hebben en of ik de goede keuze had gemaakt. Ik ben nog steeds niet de beste versie van mezelf, maar ben wel blij dat ik een paar uitdagingen heb opgepakt en heb overwonnen. Er zullen hier nog wel een paar op mijn pad komen, en daarna vast en zeker ook nog wel. Voor nu ben ik blij met wat ik heb geleerd en meegemaakt hier. Zoals gezegd, heel anders dan ik me dat een jaar geleden had voorgesteld.

Jan van der Mei
Uit: Harlingen Courant, 27.11.2020

Direct link: http://www.caidinh.com/Archiefpagina/Activiteiten/ActiviteitMondiaal/knotsgekjaarvoorjan.htm